Που πήγε το αληθινό, το αθώο, το πρωτότυπο, το ακομπλεξάριστο, το ιδιαίτερο; Η αξιοπρέπεια, η εκτίμηση;
Στην θέση ενός κόσμου που κάποτε ξεχείλιζε από ρομαντισμό, ανιδιοτέλεια, αγνότητα, ξεκάθαρα ντόμπρα λόγια, έχει έρθει ένας κόσμος ανασφάλειας και ποσότητας.
Από την μαγεία και την ειλικρίνεια ενός βλέμματος μεταφερθήκαμε στις ιντερνετικές συνομιλίες, στις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες με σκοπό τα αμέτρητα “likes” από γνωστούς και αγνώστους, πιστεύοντας ότι σε ένα βαθμό αυτό μας δίνει αξία σαν άνθρωποι. Στην πραγματικότητα όμως έχουμε γεμίσει ανασφάλειες, τις οποίες προσπαθούμε να καλύψουμε με λάθος τρόπο.
Ζούμε σε έναν κόσμο που φοβόμαστε να εκδηλώσουμε, να επικοινωνήσουμε τα όσα νιώθουμε, να διεκδικήσουμε και να μιλήσουμε ξεκάθαρα. Είμαστε πιο επιφανειακοί, τα συναισθήματα και οι σχέσεις γίνονται ολοένα και πιο αναλώσιμα, συμβιβαζόμαστε στο να γεννάμε ή να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας μέσω μιας μικρής ψυχρής οθόνης.
Που πήγε η αυθεντικότητα και οι ωμές σκέψεις; Να λες αυτό που έχεις στο μυαλό σου ακριβώς όπως είναι, δίχως φίλτρο ή δεύτερες σκέψεις; Να δείχνεις ποιος είσαι πραγματικά, με τα ελαττώματα σου;
Έχει χαθεί η διάθεση για προσπάθεια καθώς υπάρχει τόση προσφορά εκεί έξω.
Άνθρωποι με ίδιους τρόπους συμπεριφοράς, δίχως το κάτι διαφορετικό.
Άραγε βολευόμαστε στην ευκολία του double tap;
Όσο ωμό και να ακούγεται, μήπως είναι αυτή η νέα πραγματικότητα; Μας αρέσει το ενδιαφέρον που δείχνει φανερά ο άλλος προς το πρόσωπο μας, αλλά αν δεν αισθανθούμε το κλικ για εκείνον, τον αφήνουμε και ψάχνουμε στο feed για κάτι άλλο ή τρόπους μέσα από φωτογραφίες να ελκύσουμε και να τραβήξουμε το ενδιαφέρον;
Από τότε που το κινητό και τα social media έχουν γίνει η προέκταση του χεριού (εαυτού) μας όλα μοιάζουν εύκολα.
Πως γίνεται όταν ο άλλος βρίσκεται μπροστά μας να καταφέρνει πάντα η κουβέντα να μεταφέρεται σε ένα ψηφιακό, απρόσωπο πλαίσιο και να καταλήγει στο “Έχεις Instagram”;
Είναι η αμηχανία της πρώτης γνωριμίας ή απλά νιώθουμε άνετα πίσω από την ασφάλεια της διαδικτυακής εικόνας μας; Ή μήπως τα προφίλ μας στο διαδίκτυο είναι πιο ελκυστικά; Μήπως πλέον όλοι ψάχνουμε το “ιδανικό”, αυτό που έχει φιλτραριστεί, αυτήν ή αυτόν που έχει “όλο το πακέτο” και όχι τον ίδιο τον άνθρωπο;
Και κάπως έτσι καταλήγουμε να χάνουμε την επαφή με αυθεντικούς ανθρώπους με προσωπικότητα, αλήθεια και ψυχή. Ξεχνάμε να εκτιμάμε συμπεριφορές, στιγμές και καταστάσεις.
Συμβιβαζόμαστε.
